Kendi ölümüm.

Kendi gölgemde boğulduğumu, kendi mutsuzluğumda öldüğümü hissediyorum, günden güne soluyorum, hayattan insanlardan kalabalıktan nefret eder hale geliyorum, kendimi olmadığım bir yerde görüyorum bedenen değil ruhen, hayatımın param parça oluşunu izliyorum, göz yaşlarım içime akıyor nefretim içime kusuyor sevincim içimde paylaşılıyor,hayatım kendi ellerimde kendi benliğimde yok oluyor sanki, nefretle ağlamak, ağlayamadığım için daha da nefret kusasım var insanlara karşı, hiç bir zaman ellerindekinin değerini bilmeyen bencil yaratık topluluğu sadece, Sön sözüm, kurtulmak istiyorum kendi karanlığımdan, ama bir insan gölgesinden kurtulabilirmiki?